Dini çoğulculuk, dini dışlayıcılık ve kapsayıcılıktan farklı olarak, her dinsel inanış taraftarlarının kendi dinleri içinde kalarak ilahi selamete erişeceğini söyler. Temelde, teolojik ve felsefi boyutları olan dini çoğulculuk tartışmasının siyasete bakan bir yönü de vardır. İslam tarihinde Meşşâî felsefenin kurucusu ve mutluluk filozofu olarak bilinen Farabi, bir taraftan hakikate nasıl ulaşılacağı diğer taraftan ise “âlem” adını verdiği kozmopolitanizm nasıl inşa edileceği ile ilgilenmektedir. Siyasal toplumun amacının, insanların uygun ölçekte, en yüce iyi için yardımlaşmalarını sağlamak olduğunu savunan Farabi’ye göre, erdemli bir (...) yaşam kurulmasına imkan sağlayan üç örgütlenme biçimi vardır: Şehir, millet ve âlem. Platon ve Aristoteles gibi Antik düşünürlerden farklı olarak erdemli bir yaşamın sadece sitede kurulacağı düşüncesine karşı çıkan Farabi, sitenin yetkin bir yaşamın ilk basamağı olduğunu savunur. Ancak, erdemli yaşamı site ile sınırlamaz. Farabi’nin teorisinde, Antik düşünceyi aşan bir kozmopolitanizm söz konusudur. Bundan dolayı Farabi, farklı dinlerin varlığını, kendi siyasal düşüncesine uygun olarak meşru kabul eder. Eğer mutluluk için yardımlaşacaklarsa, insanların dinlerinin farklı olmasında bir beis görmez. Bu dini çoğulculuğun siyasal temelidir. Diğer taraftan Farabi, dinleri hakikatle eşitleyen anlayışa karşı çıkarak, farklı dinlerin hakikatin çeşitli imajlar, örnekler ve taklitler yolu ile halka benimsetilmesi olarak görülmesi gerektiğini savunur. Diğer bir ifade ile dinler, hakikatin kendisi değil, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda oluşmuş sembolik ifadesidir. Bu bakımdan bütün dinler ile hakikat arasında bir mesafe bulunmaktadır ve hiçbir din hakikatin kendisi değildir. Buradan Farabi’nin düşüncesinde dinsel çoğulculuğunun sınırı olmadığı çıkmamalıdır. Farabi’ye göre din, felsefe yolu ile bulunan hakikatin ikna etme veya hayal ettirme yoluyla ya da her ikisiyle birden halka kabul ettirilmesidir. Ancak Farabi, hakiki felsefe ile sahte felsefe arasında bir ayrım yapar ve ancak hakiki felsefeyi takip eden dinlerin bir hakikat değeri olduğunu savunur. Hakiki felsefe ise evrenin bir ilk nedeni olduğunu ve ilk nedenin de nedensiz olduğunu söyler. Bu, evrenin tek bir yaratıcısı olduğu anlamına gelir ve çok tanrıcılığı dışlar. Bu bakımdan Farabi, sadece tek tanrılı dinleri çoğulculuk kapsamına alır. Bunun nedeni, tek tanrılı dinlerin hakikatle özdeş olmaları değil, hakiki felsefeyi takip etmeleridir. Çünkü felsefe dinden öncedir. Bu, Farabi’nin düşüncesinde çoğulculuğun sınırlarına işaret etmektedir. Farabi, dinleri hakikatle özdeş görmeyerek ve aynı hakikatin sembolik ifadeleri olduğunu söyleyerek çoğulculuğun yolunu açar. Buna karşın sahte felsefeyi takip eden dinler olduğu gerekçesiyle çok tanrılı dinleri dışarıda bırakarak sınırlarını çizer. Bu çalışma, Farabi’nin düşüncesinde dini çoğulculuğun siyasal ve epistemolojik temellerini ve çoğulculuğun sınırlarını konu almaktadır. (shrink)

Michel Foucault’nun çalışmalarının merkezi noktalarından birisini, Batı kültüründe insanların, özneye dönüştürülmesinin tarihini ortaya çıkarmak oluşturmaktadır. Diğerini ise, özneye dönüştürme tekniklerine karşı verilen mücadeleler, çeşitli iktidar tekniklerinin dayattığı bireysellik ve kimlikten kurtulmanın, özgürleşmenin imkânı oluşturmaktadır. İnsanları, öznelere dönüştüren süreçleri bir bütün olarak ele almak yerine, çeşitli nesneleştirme kipleri üzerinden incelemenin daha akıllıca bir yol olduğunu düşünen Foucault, çalışmalarında insanı özneye dönüştüren üç ayrı nesneleştirme kipine yoğunlaşır. Bunlar; kendilerine bilim statüsü kazandırmaya çalışan filoloji gibi araştırma kipleri, deli ile akıllı, hasta ile sağlıklı, (...) suçlular ile “iyi çocuklar” gibi “bölücü pratikler” olarak adlandırılan pratiklerde ortaya çıkan nesneleştirilme kipleri ve son olarak cinsellik gibi alanlarda bir insanın kendini özneye dönüştürme biçimindeki nesneleştirme kipleridir. İnsan, özneye dönüştürme süreçlerine girerken, iktidar ilişkilerine de dâhil olur. Çünkü bireyleri özne yapan iktidar teknikleridir. Özne sözcüğünün taşıdığı bütün anlamlar, boyun eğdiren ve tabi kılan bir iktidar biçimi telkin etmektedir. Bundan dolayı, özneye dönüşme süreçlerine karşı mücadeleler söz konusudur. Özne, iktidar ve şiddet arasındaki ilişkinin nasıl kurulduğuna dair düşünen Foucault, öznesi olarak tanıtıldığımız deneyimlerin kurulmasını gerçekleştiren bir iktidar alanı olduğunu, şiddetin de modern iktidarın kurumsal ağı içerisinde gelişen öznellik deneyimleri çerçevesinde her yere sirayet ettiğini belirtmektedir. İktidarın kurumsal düzeyde, düzenleyici ve denetleyici mekanizmalar sayesinde toplumsal ağın en uç yerlerine kadar sirayet etmesiyle birlikte şiddet, normlar, tüzükler ve prosedürler aracılığıyla belirli bir kapatma içinde gelişmektedir. Ancak, Foucault, şiddetin, iktidarın etkili bir aracı olduğunu kabul etse de, iktidarın esasını oluşturmadığını belirtmektedir. Bu çalışmada, Foucault’nun kuramsal çözümlemelerinden hareketle, özne, iktidar ve şiddet arasındaki ilişkiyi nasıl ele aldığı tartışılacak, onun düşünsel serüveni açısından önemli olan bu kavramların kendi tarih anlayışı bağlamında bir çözümlemesi yapılacaktır. Ayrıca, modern iktidar ilişkilerinin dayatmış olduğu öznellik deneyimlerine ve inceltilmiş şiddet araçlarına karşı verilecek direnişin imkânları sorgulanacaktır. -/- . (shrink)

Modern politika tanımlarında hâkim kavramlardan söz etmek olasıdır. Bu kavramlar arasında; iktidar, şiddet, hiyerarşi, güvenlik, kaynak dağıtımı öne çıkanlardır. Politika, birçoklarına göre, iktidarın ve gücün nasıl dağıtıldığı ve kullanıldığıyla ilgilidir. Politika, salt iktidarla ilişkili bir biçimde tanımlandığında, şiddet, politikanın etkili araçlarından birisi gibi görünür. Hatta daha ileriye gidilerek, şiddet, iktidarın dışavurumu olarak görülür. C. W. Mills’in, “siyaset iktidar mücadelesinden ibarettir; iktidarın nihai biçimi ise şiddettir” ya da Mao Zedong’un “siyaset, kan dökülmeyen savaş; savaş ise kan dökülen siyasettir” sözleri, siyaset ile (...) şiddetin birlikte düşünülmesinin en tipik örnekleridir. Hükmetme sanatı, iktidar elde etmek ve iktidarı azamileştirme biçiminde tanımlanan siyasetin, şiddeti meşru görmesi kaçınılmaz görünmektedir. Bu tanımdan hareket edenler, en iyi ihtimalle, meşru ve gayrı-meşru şiddet arasında bir ayrıma yönelirler. Bu ayrım da şiddetin politik bir etkinlik olarak meşrulaştırılmasını onaylar. Siyaseti, iktidar ve şiddet üzerinden tanımlayan hâkim yaklaşıma dönük eleştiriler de vardır. Siyaseti başka türlü tanımlamanın imkânı olup olmadığı sorusundan hareket eden bu yaklaşımlar, alternatif bir politika anlayışı ortaya koymaya çalışırlar. Bu tip politika anlayışına sahip düşünürlerin başında Hannah Arendt gelmektedir. Sahte ve sahici politika ayrımından hareket eden Arendt, sahici politikanın merkezine eylemi yerleştirir. Eylem, insanların kendilerini gerçekleştirmesini, sahici kılmasını, diğer insanlarla birlikte yaşamasını sağlayan süreçleri başlatma ve kesintiye uğratma yetisidir. Bu bakımdan politika, birlikte yaşama, kamusal meseleler hakkında tartışma ve ortak dünya için eylemde bulunma etkinliğidir. Kamusal alanda, eşitlerinin gözü önünde eylemde bulunma kişinin benzersizliğini göstermesine neden olur. Bu bakımdan, eşitlik ve çoğulluk politikanın koşuludur. Arendt, sadece eylemi değil, “söz”ü de politikanın merkezine yerleştirir. Arendt için politik yaşam, eyleme dökülmüş söz üzerine kuruludur. Politikanın söz ile ilişkilendirilmesi, açıktır ki, şiddeti dışlar. Arendt’e göre şiddet dilsizdir ve hiçbir zaman politikanın merkezi olan eyleme dökülmüş sözün neden olduğu süreç başlatma ve yaratıcı olma özelliğine sahip değildir. Bu çalışmanın amacı, politikayı Arendt’le birlikte yeniden düşünmenin, yeni bir politika tanımı için sağlayacağı imkânları tartışmaktır. (shrink)

Michel Foucault’nun çalışmalarının merkezi noktalarından birisini, Batı kültüründe insanların, özneye dönüştürülmesinin tarihini ortaya çıkarmak oluşturmaktadır. Diğerini ise, özneye dönüştürme tekniklerine karşı verilen mücadeleler, çeşitli iktidar tekniklerinin dayattığı bireysellik ve kimlikten kurtulmanın, özgürleşmenin imkânı oluşturmaktadır. İnsanları, öznelere dönüştüren süreçleri bir bütün olarak ele almak yerine, çeşitli nesneleştirme kipleri üzerinden incelemenin daha akıllıca bir yol olduğunu düşünen Foucault, çalışmalarında insanı özneye dönüştüren üç ayrı nesneleştirme kipine yoğunlaşır. Bunlar; kendilerine bilim statüsü kazandırmaya çalışan filoloji gibi araştırma kipleri, deli ile akıllı, hasta ile sağlıklı, (...) suçlular ile “iyi çocuklar” gibi “bölücü pratikler” olarak adlandırılan pratiklerde ortaya çıkan nesneleştirilme kipleri ve son olarak cinsellik gibi alanlarda bir insanın kendini özneye dönüştürme biçimindeki nesneleştirme kipleridir. İnsan, özneye dönüştürme süreçlerine girerken, iktidar ilişkilerine de dâhil olur. Çünkü bireyleri özne yapan iktidar teknikleridir. Özne sözcüğünün taşıdığı bütün anlamlar, boyun eğdiren ve tabi kılan bir iktidar biçimi telkin etmektedir. Bundan dolayı, özneye dönüşme süreçlerine karşı mücadeleler söz konusudur. Özne, iktidar ve şiddet arasındaki ilişkinin nasıl kurulduğuna dair düşünen Foucault, öznesi olarak tanıtıldığımız deneyimlerin kurulmasını gerçekleştiren bir iktidar alanı olduğunu, şiddetin de modern iktidarın kurumsal ağı içerisinde gelişen öznellik deneyimleri çerçevesinde her yere sirayet ettiğini belirtmektedir. İktidarın kurumsal düzeyde, düzenleyici ve denetleyici mekanizmalar sayesinde toplumsal ağın en uç yerlerine kadar sirayet etmesiyle birlikte şiddet, normlar, tüzükler ve prosedürler aracılığıyla belirli bir kapatma içinde gelişmektedir. Ancak, Foucault, şiddetin, iktidarın etkili bir aracı olduğunu kabul etse de, iktidarın esasını oluşturmadığını belirtmektedir. Bu çalışmada, Foucault’nun kuramsal çözümlemelerinden hareketle, özne, iktidar ve şiddet arasındaki ilişkiyi nasıl ele aldığı tartışılacak, onun düşünsel serüveni açısından önemli olan bu kavramların kendi tarih anlayışı bağlamında bir çözümlemesi yapılacaktır. Ayrıca, modern iktidar ilişkilerinin dayatmış olduğu öznellik deneyimlerine ve inceltilmiş şiddet araçlarına karşı verilecek direnişin imkânları sorgulanacaktır. (shrink)

Bu çalışmamızdaki amacımız, Türk filozof Yunus Emre’de en çok karşılaştığımız kavramlardan biri olan Gönül kavramının felsefi bir kavram olarak ne olduğunu sorgulayarak Yunus Emre’nin genel olarak hakikat anlayışını bu kavram çerçevesinde ortaya koymaktır. Böyle bir çalışmanın ortaya çıkışında en temel etmen, ‘Gönül kavramı neden felsefi bir kavramdır?’ sorusudur. Bu soruyu felsefi bilinçle birlikte entelektüel ve kültürel kökenimizde izi sürülen felsefenin en zengin örneklerden biri olan Yunus Emre’de ele almaya çalışacağız.

In this work, S.K. Chakraborty develops the themes propounded in his earlier work to provide a systematic presentation of the relevant vedantic and allied principles in a conceptual and empirical framework. From an overall perspective of vedantic ethical vision and its application to managerial and corporate ethical morality, the book examines what the Vedantic ethical system, and great thinkers like Tagore, Gandhi, Burobindo and others, can teach us about such questions as individual leadership, transformation of the work ethos, ethics and (...) productivity, and others. Throughout, the conceptual and the empirical are closely intertwined, and substantial graphic appendices on the Tata leadership crisis of 1991 and the securities scam of 1991-92 give an immediacy and relevance to the analysis. (shrink)

CHAPTER ONE Paving a Way for a Treatise Identity Those who are not of the philosophical persuasion may find it surprising that the Self appears to be such ...

Seeks to provide a new direction for the advancement of political theory. This essay deals with the uneasy relationship between liberty and equality; the nature of democracy and the formation of political consensus; and the weakness of our understanding of class.

This volume is a collection of S.K. Chakraborty's papers on the east-west distinction in worldviews. The essays are reflective and deliberate upon philosophical diferences and attitudes of thinkers that have shaped the behavior of the common man, both in and out of the workplace.

This omnibus comprises three outstanding books by Professor S.K. Chakraborty on the need for value-driven management and corporate ethics - "Management by Values", "Ethics in Management", and "Values and Ethics for Organizations".

In a world fraught with violence in its macabre form, it is essential to have a broad and clear understanding of the principle of non-violence (ahimsa), its various nuances, its potential and limitations. Covering a span of wisdom literature on the Indian ethos from the times of the Upanishads to the works of modern seers like Gandhi, Tagore and Aurobindo, the author presents the notions of non-violence and violence along a finely graduated scale instead of going into sharp polarities. While (...) making a clear distinction between gross physical violence and the subtle play of violence in words, thoughts and ideas, the paper goes on to offer a critique of modern technology and nuclear proliferation for perpetrating violence on nature and fellow human beings in the name of progress and development. While expressing his admiration for the Gandhian principle of non-violence, the author advocates practical idealism that admits violence with caution but without hatred for the purpose of general welfare (lokasamgraha), along the lines of the messages of Krishna in the Gita. This is of practical necessity till such time as the world has been awakened to a heightened level of spiritual consciousness. (shrink)

By focusing on the known details of Laonikos Chalkokondyles’ biography, on his relation to Byzantine historiographical tradition, by comparing his historical work to that of contemporary intellectuals living under the Ottomans as well as those in the west, examining his portrayal of Mehmed II, his adoption of a Herodotean model, the revival of Herodotus in the Renaissance more generally, and the reception of the ᾿Aπόδειξις in the fifteenth and sixteenth centuries, I argue that Laonikos was writing for an elite circle (...) of Byzantine émigrés and other intellectuals with access to classical Greek in the west, rather than for the post- Byzantine intellectuals associated with the Ottoman court. (shrink)

Although we believe the results reported below to have direct philosophical import, we shall for the most part confine our remarks to the realm of mathematics. The reader is referred to [4] for a philosophically oriented discussion, comprehensible to mathematicians, of tense logic.The “minimal” tense logicT0is the system having connectives ∼, →,F(“at some future time”), andP(“at some past time”); the following axioms:(whereGandHabbreviate ∼F∼ and ∼P∼ respectively); and the following rules:(8) fromαandα → β, inferβ,(9) fromα, infer any substitution instance ofα,(10) fromα, (...) inferGα,(11) fromα, inferHα.A tense logic is a systemTwhose language is that ofT0and whose axioms and rules include (1)–(11). The axioms and rules ofTother than (1)–(11) are calledproperaxioms and rules.We shall investigate three systems of semantics for tense logics, i.e. three notions ofstructureand three relations ⊧ which stand between structures and formulas. One reads⊧αas “αis valid in.” A structureis amodelof a tense logicTif every formula provable inTis valid in. A semantics isadequateforTif the set of models ofTin the semantics is characteristic forT, i.e. if wheneverT ∀ αthen there is a modelofTin the semantics such that∀ α. Two structuresand, possibly from different semantics, are calledequivalent(∼) if exactly the same formulas are valid inas in. (shrink)

The paper highlights the alienation and separation produced by science—technology between man and nature, and between man and man. The principal thesis in this paper is that such separative mentality is the root cause of the deterioration in ethics even in unexpected quarters. Warnings about this were foreseen by a number of Indian livers and thinkers during the early twentieth century. Their prophecies seem to be unfortunately coming true. After sharing this sample of opinions, several recent cases of vicious unethicalities (...) all over the world have been presented. This is followed by a brief survey of Western thought over the past six decades which too was mature enough to caution us about the blind onslaught of technology. The paper concludes by arguing for a complete overhaul of the vocabulary of modern discourse from the objective to the subjective. (shrink)

Unethical business in India became a recognized phenomenon during the second World War. Academic/journalistic/legal concern with ethics has become visible only during the nineties. Corruption-of-the-poor and corruption-of-the-rich need to be distinguished - especially in the context of globalization. The danger of attributing unethical practices to system failure is recognized. It is also important to bring to bear on intellectual property rights the more fundamental principle of natural property rights. Consciousness ethics will be more crucial than just intellectual ethics.

This article investigates whether acts of plagiarism are predictable. Through a deductive, quantitative method, this study examines 517 students and their motivation and intention to plagiarize. More specifically, this study uses an ethical theoretical framework called the Theory of Reasoned Action and Planned Behavior to proffer five hypotheses about cognitive, relational, and social processing relevant to ethical decision making. Data results indicate that although most respondents reported that plagiarism was wrong, students with strong intentions to plagiarize had a more positive (...) attitude toward plagiarizing, believed that it was important that family and friends think plagiarizing is acceptable, and perceived that plagiarizing would be an easy task. However, participants in the current study with less intention to plagiarize hold negative views about plagiarism, do not believe that plagiarism is acceptable to family, friends or peers, and perceive that the act of plagiarizing would prove difficult. Based on these findings, this study considers implications important for faculty, librarians, and student support staff in preventing plagiarism through collaborations and outreach programming. (shrink)

Advances in life-saving technologies in the past few decades have challenged our traditional understandings of death. Traditionally, death was understood to occur when a person stops breathing, their heart stops beating and they are cold to the touch. Today, physicians determine death by relying on a diagnosis of ‘total brain failure’ or by waiting a short while after circulation stops. Evidence has emerged, however, that the conceptual bases for these approaches to determining death are fundamentally flawed and depart substantially from (...) the established biological conception of death. We argue that the current approach to determining death consists of two different types of unacknowledged legal fictions. These legal fictions were developed for practices that are largely ethically legitimate but need to be reconciled with the law. The considerable debate over the determination of death in the medical and scientific literature has not informed the public that vital organs are being procured from still-living donors and it seems unlikely that this information can remain hidden for long. Given the instability of the status quo and the difficulty of making the substantial legal changes required by complete transparency, we argue for a second-best policy solution: acknowledging the legal fictions involved in determining death to move in the direction of greater transparency. This may someday result in more substantial legal change to directly confront the challenges raised by life-sustaining and life-preserving technologies without the need for fictions. (shrink)